Zonsondergang op de Ounasvaara
Vorige week was ik in Fins Lapland. Lekker een weekje genieten van de rust, ruimte en sneeuw. Van het niets moeten. Nou ja, bijna niets, en dat was heerlijk! Want thuis ‘moet’ ik altijd heel veel. Vroeg opstaan, werken (en daar moet ik nog veel meer), boodschappen doen – en vooral ook bedenken wat we gaan eten, huishouden, dingen regelen, naar mijn paard… En daarnaast wil ik ook graag tijd doorbrengen met mijn vriend, vriendinnen en familie, maar vooral wil ik ook tijd voor mezelf.
Time management is niet altijd mijn sterkste punt. Soms lukt die tijd voor mezelf wat minder goed. Daarom ga ik elke dag naar mijn paard. Ook al is het om alleen maar even een appel te voeren. Dat moment op de wei, ook al is het maar vijf minuten, heb ik echt nodig om even mijn hoofd leeg te maken en de hectiek van mijn werkdag los te laten. Daarna voel ik me gegarandeerd beter, ook al komt de regen met bakken uit de lucht.
Onze week in Lapland was een extra lang hoofdleegmaakmoment. Op onze laatste dag, terwijl we op de Kemijoki rivier aan het ijsvissen waren… Wacht. Dit moment moet ik denk ik wat uitgebreider beschrijven. Stel je dit voor: de wereld is wit, er ligt een halve meter sneeuw, het is een graadje of -5, het sneeuwt en je staat met je skibroek aan en je muts op op een bevroren rivier van 250 meter breed. Heb je al beeld?
Op de bevroren Kemijoki
Je staat daar dus op die rivier, met je mini-hengel boven een gat in het ijs, en je hoeft niks. Alleen maar te wachten tot die vis genoeg honger krijgt om in je aas te happen. Dat ijsvissen is saai. Heel saai. Maar dat moment, dat ene moment waarbij je om je heen kijkt en die leegte ziet, al dat wit, in de verte een sneeuwscooter hoort, je nog wat dieper wegduikt in je kraag, en je alleen maar hoeft te wachten op die vis die hapt, dat is echt heerlijk. Vooral als je daarna een worstje aan een stokje kan prikken en die boven het vuur kan grillen terwijl je zelf ook weer een beetje opwarmt. Worstje. Niet de vis, die is teruggegaan in het gat. Wat mij betreft kunnen die momenten niet lang genoeg duren.
Worstjes grillen
x Imre
Lieve Imre,
Wat een mooie reis hebben jullie weer gemaakt deze zomer. Mis jij de vakantie ook zo? Ik bedoel, ik ben best graag aan het werk hoor, maar soms weet ik niet meer waar privé ik de tijd vandaan moet halen voor van alles. Tijd om samen dingen te doen. Met de kinderen en T. of met hem alleen. Met familie of vrienden. Of gewoon solo. Tijd voor mijzelf, al is het maar voor kleine dingen. Haren wassen of jou schrijven bijvoorbeeld.
Een gezin, huishouden en anderhalve baan gecombineerd met een partner die onregelmatige diensten en om het weekend werkt, maakt het plannen van samen of solo dingen doen best complex. Aangezien ik professioneel planmatig sterk ben, lijkt het nu privé ook tijd te worden voor een meer planmatige aanpak: gezinstimemanagement.
Blijkbaar ben ik niet de enige met dit probleem, want een zoektocht via Google naar ‘time management gezin’ levert meer dan zeventigduizend hits op. De meesten lijken te gaan over timemanagement voor drukke moeders. Uhm, waar zijn de vaders in dit plaatje? T. en ik werken allebei om de kost te verdienen. Toen N. zich aankondigde hebben we toch wel snel besloten dat 32 uur buitenshuis werken per persoon de max is. In theorie zijn we dus allebei even druk.
De onregelmatigheid in zijn diensten, maakt het wel lastig. Zeker in de weekenden. Want in de weekenden dat je samen bent:
- wil je met het hele gezin wat leuks ondernemen;
- wil je ook wel eens als partners samen wat doen;
- geeft ook de kans om solo wat te ondernemen, omdat de ander dan bij de kinderen is.
Simpel lijkt het zo op papier, want ons weekend heeft twee dagen, dan kan je dus best twee van de drie dingen zeker doen. Maar toch… Er is ook nog een huishouden: strijken, stofzuigen, boodschappen, beestjes van een schoon verblijf voorzien; het gaat niet vanzelf. En daarnaast zijn we gewoon moe.
Twee jonge kinderen vragen behoorlijk wat energie. En dan zijn er ook mijn wens tot het laten bloeien van een eenmanszaak en het oefenen in fotografie, T.’s groene vingers en onze gezamenlijk doel: een verantwoorde manier van leven (duurzaam, minder afval, verantwoord en gezond eten) dat behoorlijk wat aandacht vraagt. Ooh, en er is nog een hondje dat uitgelaten en verzorgd moet worden en willen we ook best graag een bijdrage leveren aan het verbeteren van de wereld. ;)
Het lijkt nu wel echt tijd te worden voor meer structuur en als ik dat op mijn werk kan, waarom dan niet thuis? Een gezamenlijke digitale agenda is gerealiseerd. Zelfs onze administratie houden we in een gedeelde spreadsheet in Google drive bij. Huishoudelijke taken moeten we misschien beter verdelen en vast momenten voor prikken (hoewel dat met T.’s diensten wel weer lastiger is), waardoor we meer overzicht en dus rust in het hoofd creëren. Zo zijn er vast meer dingen die we kunnen ondernemen.
Mijn Google zoektocht leverde heel veel (gelijksoortige) tips op rondom timemanagement in een gezin. Ik heb ze gelezen en ben nu eigenlijk heel nieuwsgierig naar de ervaringen van anderen. Inspireer ons eens door jouw beleving in een reactie achter te laten.
En Im, laten wij gauw tijd maken voor elkaar om ons 16(!!) jarig jubileum te vieren!
Liefs, Annika
P.S. De foto’s heb ik gevonden op Gratisography. Leuke site om eens rond te kijken met een tot de verbeelding sprekend donatieconcept!
