Volgens mij hebben jullie echt een heerlijke tijd gehad in Brugge. Ook letterlijk. Verleidingen met de hoofdletter C! Ik snap dat je de weegschaal liever even niet tegen kwam. Toevallig zag ik gisteren een documentaire over eten (of meer over niet eten eigenlijk) op Netflix: Sick, fat & nearly dead van Joe Cross. Die ook direct de hoofdrolspeler in de docu is. Je ziet hem als veel te zware Australiër een sapvastkuur volgen tijdens een roadtrip van 30 dagen in de VS, waarbij hij heel veel en snel afvalt. Tussendoor vertelt hij over de voordelen voor enorme hoeveelheden groenten. Die hoeveelheden zijn de reden om het als sap te nuttigen, want al kauwend zou je de hele dag bezig zijn. Elke 10 dagen laat hij zijn gezondheid aan de hand van onder ander bloedwaardes, gewicht, BMI checken door een arts.
Minpuntje van de documentaire is dat je ziet dat hij beschikt over een behoorlijk budget en zomaar 30 dollar per dag aan groenten kan versappen. Wat ik wel interessant vond, waren de interviews met random Amerikanen op straat. Joe vraagt ze waarom ze eten wat ze eten, wat het volgens hen voor hun gezondheid doet, hoe ze denken over hun levensverwachting en naar verantwoordelijkheid. Dat is waar mijn ogen open gingen, want waarom zorgen veel mensen (net zoals ik) zo slecht voor hun lichaam?
Ongelooflijk beschamend is het eigenlijk. Zo veel mensen zijn (ernstig) ziek en vechten voor hun leven. Terwijl anderen zich vol proppen met chemische zooi, dat zich presenteert als eten. Mensen slikken pillen voor van alles en nog wat, maar eten in sommige gevallen weinig vers, echt voedsel. Je weet wel, groenten, fruit en onbewerkte producten. Ondertussen slikken we niet alleen pillen, maar ook chemicaliën via voedsel met keurmerken van grote instanties als zoete koek. En dragen we soms meer zorg voor een uitgebalanceerd dieet voor onze huisdieren dan voor onszelf.
Nee, ik ga niet direct een slow juicer kopen, maar wel beter voor mijn lijf zorgen. Voor mezelf, als voorbeeld voor mijn kinderen en als eerbetoon aan Paul, die zo hard knokt om weer gezond te worden.
Liefs, Nik
Lieve Imre,
We hebben er een spannende week opzitten vol met kakmomenten. We hebben een bod op een huis gedaan, maar dat is helaas vooralsnog aan ons voorbij gegaan. Er was een hogere bieder. Best lastig nog om een bod vast te stellen waar je achter staat. Hoe bepaal je de hoogte van je bod? Wij hebben de werkelijke waarde van het huis uitgezet tegen een soort spijt-optie. We probeerden een balans te vinden tussen het bedrag waarvoor we geen spijt zouden hebben als we niet de beste bieder werden en het bedrag waarmee we zouden ‘winnen’ maar waarmee we het huis niet te duur zouden kopen.
Best jammer van het huis, maar mijn focus lag op iets heel anders. De hart- en vaatziekten, die vanuit we van mijn opa geërfd hebben, speelden op. Niet bij mij, maar bij mijn moeder. Dat leverde een paar erg spannende dagen op vol ziekenhuisonderzoeken. Hoewel het uiteindelijk met een sisser (maar ook wat schade) afliep was maak ik me nu best zorgen. Om haar, maar ook om mijn broer en mijzelf. Eerder kon ik me niet zo druk maken om hart- en vaatproblemen een generatie verder dan mijn ouders. Maar nu… Nu rijzen er allerlei vragen, zoals: “Hoe zit dat met hormonale anticonceptie?”, “Moet ik stoppen met koffie drinken en zoute dingen eten?” en “Kan of moet ik ieder jaar een soort preventieve APK op mijn bloed, lijf en leden laten uitvoeren?”. Hoog tijd voor een bezoek aan de huisarts dus. Maar tips lees ik natuurlijk ook graag.
Meer kak, maar dan letterlijk. Ik weet dat kinderen van alles moeten ontdekken en dat onder andere met hun mond doen. Het resultaat is helaas wel smerig. In ieder geval, zo hebben wij in drievoud in de luier ontdekt, weet M. nu dat je paardenbloemen of goudsbloemen (kon het verschil niet zo goed zien) best kunt eten. Jak!!
Volgende keer hopelijk een vrolijker verhaal. Voor nu hoop ik dat je kan genieten van het mooie weer. Het trouwfeest van je broertje zag er goed uit! Teveel drinken doe ik eigenlijk niet meer: door de meiden heb ik constant een soort van überverantwoordelijk geweten op mijn schouder zitten dat fluistert: “Wat als er nu iets met ze gebeurt, dan ben je te beneveld om goede beslissingen en acties te nemen?” Het wensje voor nog een glas wijn, wint het daar nooit van.
Liefs, Annika
