Vorige week was ik in Fins Lapland. Lekker een weekje genieten van de rust, ruimte en sneeuw. Van het niets moeten. Nou ja, bijna niets, en dat was heerlijk! Want thuis ‘moet’ ik altijd heel veel. Vroeg opstaan, werken (en daar moet ik nog veel meer), boodschappen doen – en vooral ook bedenken wat we gaan eten, huishouden, dingen regelen, naar mijn paard… En daarnaast wil ik ook graag tijd doorbrengen met mijn vriend, vriendinnen en familie, maar vooral wil ik ook tijd voor mezelf.
Time management is niet altijd mijn sterkste punt. Soms lukt die tijd voor mezelf wat minder goed. Daarom ga ik elke dag naar mijn paard. Ook al is het om alleen maar even een appel te voeren. Dat moment op de wei, ook al is het maar vijf minuten, heb ik echt nodig om even mijn hoofd leeg te maken en de hectiek van mijn werkdag los te laten. Daarna voel ik me gegarandeerd beter, ook al komt de regen met bakken uit de lucht.
Onze week in Lapland was een extra lang hoofdleegmaakmoment. Op onze laatste dag, terwijl we op de Kemijoki rivier aan het ijsvissen waren… Wacht. Dit moment moet ik denk ik wat uitgebreider beschrijven. Stel je dit voor: de wereld is wit, er ligt een halve meter sneeuw, het is een graadje of -5, het sneeuwt en je staat met je skibroek aan en je muts op op een bevroren rivier van 250 meter breed. Heb je al beeld?
Op de bevroren Kemijoki
Je staat daar dus op die rivier, met je mini-hengel boven een gat in het ijs, en je hoeft niks. Alleen maar te wachten tot die vis genoeg honger krijgt om in je aas te happen. Dat ijsvissen is saai. Heel saai. Maar dat moment, dat ene moment waarbij je om je heen kijkt en die leegte ziet, al dat wit, in de verte een sneeuwscooter hoort, je nog wat dieper wegduikt in je kraag, en je alleen maar hoeft te wachten op die vis die hapt, dat is echt heerlijk. Vooral als je daarna een worstje aan een stokje kan prikken en die boven het vuur kan grillen terwijl je zelf ook weer een beetje opwarmt. Worstje. Niet de vis, die is teruggegaan in het gat. Wat mij betreft kunnen die momenten niet lang genoeg duren.
Mijn hoofd zat helemaal dicht geslibd. Zo dicht dat ik een tijdje niet gewerkt heb en me (bijna) helemaal van de digitale wereld heb afgesloten. En ook van al mijn goede bedoelingen; Weight Watchers, groene smoothies, gezond leven. Daardoor zat niet alleen mijn hoofd dicht geslibd, maar lijf raakte steeds voller. Dat leverde een aantal problemen op:
Tijdens onze vakantie wilde ik niet zwemmen (NO WAY dat ik mijn blubber op op klaarlichte dag zomaar aan iedereen show),
lukte rennen achter een bijna-zonder-zijwielen-fietsende dochter niet zo best,
zat mijn buik in de weg bij het lakken van mijn teennagels en
passen een hele hoop leuke kleren niet meer. (Oké, en natuurlijk is het ook gewoon heel ongezond en ziet het er niet fraai uit, zo’n dik lijf)
Disaster dus. En dat terwijl ik gewoon een gezond en sportief lijf wil. Maar ja… zo’n sportief lijf krijg je natuurlijk niet gratis. Daar moet je sportief voor zijn. Dat is een probleem. Op het moment ben ik helemaal niet sportief. Oplossing:
Net zo lang doen alsof tot je het BENT. Sportief dus.
Daarom ben ik de afgelopen weken al een paar keer naar huis gelopen. En dat is best ver: 10 kilometer van kantoor tot mijn voordeur. Vandaag heb ik dat in 1 uur en 52 minuten gedaan. Best netjes, toch? En stiekem wel lekker ook.
Zaterdag hebben we een step voor volwassenen (ja, echt waar) opgehaald in Alkmaar. Zondagochtend heb ik meteen mijn eerste rondje van 7 kilometer gereden. Ultra vroeg, omdat ik niemand tegen wilde komen in dit kleine dorp. Natuurlijk kwam ik toch een goede bekende tegen toen ik nog geen kilometer onderweg was, maar wie laat er nou op zondag om 7 uur ‘s morgen de hond uit? Het viel nog bar tegen trouwens, dat steppen. Conclusie: er moet echt gewerkt worden ik moet echt gaan werken aan mijn conditie.
En zo begint het.
Ik eet gezond (minder veel, minder carbs, bijna geen toegevoegde suikers, veel verse groenten),
drink water tot mijn buik er van klotst,
probeer 8 uur per nacht te slapen en
elke dag bewegen, waarvan minstens 3 keer per week stevig.
En dat alles met behulp van mijn nieuwe, ultra hippe, doe-alsof-je-vreselijk-actief-bent sporthorloge:
Ik ben een deadline junkie. Ik presteer het beste onder tijdsdruk. Geef mij een deadline en ik ben blij! Het liefst eentje in de nabije toekomst, deadlines die nog maanden weg zijn neem ik meestal niet zo serieus. Dan ga ik andere dingen doen tot DE datum in zicht komt, waardoor het uiteindelijk toch weer heel hard werken is om de deadline te halen. Op mijn werk los ik dat op door grote projecten met een einddatum die nog even zal duren op te delen in kleinere projecten met elk hun eigen deadline. En ik haal ze allemaal! Nou ja, bijna dan.
Calorieën verdienen
Maar met afvallen lukt me dat een stuk minder goed. Er moet flink wat af voor ik volgens BMI een gezond gewicht heb. Het liefst word ik natuurlijk morgenochtend wakker in een slank lichaam, maar laten we een beetje realistisch blijven. Ook dit ‘project’ hak ik graag in kleine doelen. Eerst maar eens 5 kilo, dat zou al heel erg fijn zijn en klinkt haalbaar. Maar hoe lang kan je daar dan over doen als je op een verantwoorde manier wil afvallen? Crash-diëten doe ik niet aan. Ik ga – zoals je in een eerdere blog kan lezen – liever voor clean(er) en gezond. Als ik afga op mijn lengte, gewicht en activiteitsniveau mag ik volgens de berekening van MyFitnessPal (superhandige eet en beweeg app!) 1480 calorieën per dag als ik een halve kilo per week af wil vallen. Dat is wel erg weinig. Je kan er calorieën bij ‘verdienen’ door te bewegen. Sport je, dan mag je meer eten. Met mijn kantoorbaan en kapotte knie bestaat bewegen voornamelijk uit paardrijden en wandelen, dus heel veel verdien ik daar niet mee. Vind ik 250 gram per week afvallen voldoende, dan mag ik 1720 calorieën per dag. Dat klinkt beter! Want ik wil best afvallen, maar niet de hele dag sla en komkommer eten.
Obsessie
Maar daar is ie dan toch weer. Die deadline. 250 gram pér week! Een kilo per maand! Dan heb ik over een jaar toch al een best gezond lijf! Klinkt goed! Afgaande op mijn eerste alinea zou ik dan meteen hard aan het werk gaan om die wekelijkse deadline te halen. Maar van calorieën tellen word ik wat obsessief. Ik zit de hele dag in te vullen wat ik eet, drink en beweeg, sta dagelijks op de weegschaal en denk de hele dag aan eten. Afvallen doe ik wel, maar langzaam. Want door zoveel met eten bezig te zijn, of eigenlijk met ‘niet eten’, krijg ik meer zin in eten en is het moeilijker om alle verleidingen te weerstaan. En dan haal ik dus die wekelijkse deadline niet… En daarvan word ik ongelukkig en gooi ik de handdoek in de ring.
Laat het los!
Dus. Ik heb het losgelaten. Ik, de deadline junkie, heb de dieetdeadline losgelaten. Ik tel géén calorieën, ik sta niet meer dagelijks op de weegschaal. En ik hoef niet meer 250 gram per week af te vallen. Maar afvallen doe ik wel! Hoe dan? Door een beetje meer te bewegen, maar vooral door veel meer groente en fruit – en dus minder andere dingen – te eten. Daarover de volgende keer meer. Erg snel gaat het niet. Maar gezonder word ik wel! En dat is het doel.
Ik beken: ik voer mijn paard inderdaad beter dan mijzelf. Met Jonas en al zijn ouderdomskwaaltjes was een uitgebalanceerd dieet nodig om hem fit te houden. Uren zat ik op internet te speuren naar supplementen die hem konden ondersteunen. Allemaal zonder chemische rotzooi. Als ik zijn dagelijkse hapje klaarmaakte voelde ik me net een heks die in haar ketel stond te roeren: twee handen muesli zonder onnodige toevoegingen, snufje poeder-met-23-kruiden voor zijn longen, schepje kruidenmix voor soepele gewrichten, scheutje water om het wat te binden en roeren maar! Nu mijn merrie de hele winter ziek is geweest geef ik ook haar het een en ander over haar voer om haar weerstand een extra zetje te geven. De laatste toevoeging is probiotica, om haarspijsvertering na een zware antibioticakuur weer te optimaliseren. En natuurlijk rimpelige appels, slappe wortels en oud brood als ik dat heb liggen.
Suiker en diepvriespizza
Maar mezelf voer ik iets minder goed. Ik eet over het algemeen best gezond, maar in de maanden dat ik fulltime werkte en ‘s avonds erg moe was, greep ik vaak naar diepvriespizza en andere makkelijke maaltijden. Mijn bekertje chocolademelk elke vrijdag op kantoor werd een dagelijks ritueel en voor de middagdip had ik een voorraadje mueslirepen in mijn bureaula. Natuurlijk hielp dat allemaal geen moer om mijn vermoeidheid op te klaren en eigenlijk zijn al die zoete dingen ook helemaal niet lekker.
Beter eten
Dat kan natuurlijk veel beter! Dus exit mueslirepen en hallo fruit. Daag vieze chocolademelk uit de automaat, hallo thee! Eventueel met een beetje honing als ik mezelf met trillende handen moet bedwingen om niet toch op het knopje ‘chocolademelk’ te drukken. En die pizza maken we lekker zelf! Met op mijn helft extra veel groente. Vandaag snackte ik: een appel, acht aardbeien, een banaan en een trosje witte druiven. Voor morgen staat dit op mijn programma:
Thuis hebben we ons ‘minder pakjes en zakjes’ beleid weer aangescherpt en hoewel we soms echt wel kiezen voor de makkelijke weg, eten we een boel minder troep dan een maand geleden. En nee, het is niet allemaal onbespoten of plaatselijk geteeld, er is nog wat ruimte voor verbetering, maar het begin is er! Bovendien zit ik nu weer acht uur per week minder op mijn bureaustoel én ben ik het rijden op mijn paard weer voorzichtig aan het oppakken. Dus kom maar op met dat voorjaar! Ik ben er klaar voor!
Volgens mij hebben jullie echt een heerlijke tijd gehad in Brugge. Ook letterlijk. Verleidingen met de hoofdletter C! Ik snap dat je de weegschaal liever even niet tegen kwam. Toevallig zag ik gisteren een documentaire over eten (of meer over niet eten eigenlijk) op Netflix: Sick, fat & nearly dead van Joe Cross. Die ook direct de hoofdrolspeler in de docu is. Je ziet hem als veel te zware Australiër een sapvastkuur volgen tijdens een roadtrip van 30 dagen in de VS, waarbij hij heel veel en snel afvalt. Tussendoor vertelt hij over de voordelen voor enorme hoeveelheden groenten. Die hoeveelheden zijn de reden om het als sap te nuttigen, want al kauwend zou je de hele dag bezig zijn. Elke 10 dagen laat hij zijn gezondheid aan de hand van onder ander bloedwaardes, gewicht, BMI checken door een arts.
Minpuntje van de documentaire is dat je ziet dat hij beschikt over een behoorlijk budget en zomaar 30 dollar per dag aan groenten kan versappen. Wat ik wel interessant vond, waren de interviews met random Amerikanen op straat. Joe vraagt ze waarom ze eten wat ze eten, wat het volgens hen voor hun gezondheid doet, hoe ze denken over hun levensverwachting en naar verantwoordelijkheid. Dat is waar mijn ogen open gingen, want waarom zorgen veel mensen (net zoals ik) zo slecht voor hun lichaam?
Ongelooflijk beschamend is het eigenlijk. Zo veel mensen zijn (ernstig) ziek en vechten voor hun leven. Terwijl anderen zich vol proppen met chemische zooi, dat zich presenteert als eten. Mensen slikken pillen voor van alles en nog wat, maar eten in sommige gevallen weinig vers, echt voedsel. Je weet wel, groenten, fruit en onbewerkte producten. Ondertussen slikken we niet alleen pillen, maar ook chemicaliën via voedsel met keurmerken van grote instanties als zoete koek. En dragen we soms meer zorg voor een uitgebalanceerd dieet voor onze huisdieren dan voor onszelf.
Nee, ik ga niet direct een slow juicer kopen, maar wel beter voor mijn lijf zorgen. Voor mezelf, als voorbeeld voor mijn kinderen en als eerbetoon aan Paul, die zo hard knokt om weer gezond te worden.
Om te ontsnappen aan onze eigen portie ellende zijn vriendje en ik afgelopen week een paar dagen weg geweest. Waar we naartoe zouden gaan was nog een flinke zoektocht. Het moest binnen het budget passen (dus Londen en Parijs vielen af) en als we met de auto zouden gaan konden we niet via een land waar winterbanden verplicht zijn (exit Berlijn). Uiteindelijk werd het Brugge en dat bleek een prima keuze! We hadden een goede deal gevonden voor drie nachten in een hotelletje in het centrum en hebben ons uitstekend vermaakt.
Een bezoekje aan Brugge is een beetje een reis terug in de tijd. Als je de auto’s wegdenkt althans, want die mogen dwars door het centrum rijden. Naast auto’s zijn er veel fietsers, rijden er koetsen en lopen er vooral heel erg veel toeristen. Smalle straatjes met hobbelkeien, oude pandjes, veel kerken en kathedralen, doorkijkjes, bruggetjes, grachten waar je met een bootje (8 euro, 30 minuten) doorheen kan varen; het is bijna een openluchtmuseum. Maar dan bruisender. Overigens noemen ze zichzelf ‘het Venetië van het noorden’, maar de gemiddelde Nederlandse stad heeft meer water.
En in veel van die oude pandjes bevinden zich winkels. Vooral winkels die chocolade verkopen in meer vormen, maten en smaken die je kan verzinnen. Als je erlangs loopt komt de zoete geur je al tegemoet. Om misselijk van te worden, maar ook onweerstaanbaar! Daarnaast drink je in België natuurlijk Belgisch bier en eet je wafels met daarop alles wat je lekker vindt!
Bourgondisch leven kan in Brugge heel erg goed. In elke straat vind je restaurants die meestal ook een selectie lokale specialiteiten aanbieden. Zo hadden we konijn – gestoofd in bruin bier, Vlaamse stoverij – met een saus van bruin bier, gehaktballetjes in rode saus – ook met trappistenbier. Mjam!
Kortom, hou je van oude stadjes, chocola, bier en lekker eten, en vind je het niet erg om tussen hordes toeristen te lopen, ga dan zeker naar Brugge! Meer weten over Brugge, kijk op http://www.bruggevoorbeginners.nl en als je eenmaal weer thuis al je aangeschafte chocola hebt opgegeten, ga dan vooral een tijdje niet op de weegschaal staan!
Door allerlei gebeurtenissen (ziekte van P., nieuwe baan, veel te weinig slaap) lijkt het wel een eeuwigheid geleden dat ik je schreef. Gelukkig heb ik ondertussen wat rust gevonden en slapen T. en ik ’s nachts redelijk ongestoord sinds de meiden samen op één kamer liggen. De beste oplossing ooit, aangezien ze zich allebei erg alleen voelden in bed. En geef toe: naast iemand slapen is veel leuker dan alleen.
Minder relaxed is dat ik steeds zo’n onverklaarbare buikpijn heb. Stoppen met brood en noten eten leek even te helpen. Helaas, met de nadruk op leek. Kijkend naar wat ik eet en drink steekt er één ding boven uit in frequentie en regelmaat: koffie. Zondag dus cold turkey gestopt. En ik moet zeggen het afkicken lijkt mee te vallen. Maar misschien komt dat wel door de twee liter groene thee, waar ik mijn vijf à zes dagelijkse koppen koffie nu mee vervang. Ik zal een stukje van mijn dagboek voor je overschrijven:
Zondag 18 januari
Poeh, een zondagsontbijtje met een cracker met rookvlees, een gekookt eitje en wat sla, en een kop flauwe thee. Ik mis mijn koffie! Een heerlijke sterke bak zwarte koffie. Zonder melk en zonder suiker. Gewoon koffie, just the way it is (oké, deze link heeft echt helemaal niets met koffie te maken, maar het is zo’n heerlijke scene). Maar ja, stel dat het helpt tegen die rottige buikpijn steeds. Ooh, en wat maken die twee meiden een hoop herrie. Gelukkig zijn ze goed af te leiden met ons nieuwe aquarium(pje), maar daar over later meer. Eerst nog maar eens een kopje groene thee.
Maandag 19 januari Het duurde gister een tijdje voor ik wakker was en na het avondeten kakte ik snel weer in, maar vandaag is dag twee en ben ik net op kantoor. Even mijn vaste riedel afwerken: telefoon inschakelen, antwoordapparaat aanzetten, computer opstarten en koffie zetten. En thee natuurlijk, bijna vergeten zeg. Terwijl ik gisteren nog snel lekkere thee in mijn tas had gestopt. Hier op kantoor hebben we wel groene thee, maar dat is van die smerige Lipton thee met brokjes suiker en zogenaamde aroma’s erin. Niet te pruimen vind ik dat spul. Mijn buik voelt wel prettiger moet ik zeggen. Mijn hoofd niet.
Dinsdag 20 januari Dag drie. Weer op kantoor, waar ik tussen de bedrijven door -net als gisteren- twee potten thee leeg ga drinken. Dat is een goed streven, want zo weet ik meteen dat ik voldoende drink. Handig! En hey… ik lijk wel wakker!
Woensdag 21 januari Toch weer buikpijn. Zo flink zelfs dat ik er trager van fietste en mijn trein heb gemist. Maar goed, op kantoor direct weer een potje thee gezet. Eigenlijk is mijn enorme zin in koffie wel al weg. Dat is maar goed ook, want in dit kantoor staat een koffieautomaat. Daar komt cappuccino uit en koffie met chocola erin. Lekker ongezond, maar misschien trakteer ik me aan het einde van de dag wel op een beker warme chocolade, want van al die thee word ik wel een beetje flauw.
Vanmorgen had ik me bijna weer vergist. Het was dat een collega zei: “Hey, drink je weer koffie?”. Voor de zekerheid ben ik gisteren toch maar even langs de dokter gegaan. Na een praatje wat geduw en geklop op mijn buik is de conclusie een verstopping in het eerste deel van de dikke darm. Oplossing: een flinke dosis Movicolon. De naam van het spul zegt genoeg denk ik. Pluspunt: koffiedrinken mag ik op dokters recept. Dat is wat overdreven gesteld, maar ze zegt dat ik juist koffie moet drinken in verband met de laxerende werking ervan. Super huisarts hebben we. ;) En aangezien onze koffie op is ga ik zo na de kapper meteen even langs Simon Lévelt.
Zou het ons lukken om nog voor onze verjaardagen af te spreken? Ik heb nog een high tea bon (om even bij het thema te blijven) en Gumbleton lijkt me zo leuk!
Wat zou de wereld mooi zijn zonder geweld, hongersnood, ziekte, vervuiling en andere ellende. Als we allemaal zo gul zouden zijn als N. en niets voor onszelf zouden wensen, maar alleen maar goede dingen voor anderen, dan zou er al zo veel veranderen! Wat een prachtig kind heb je!
In deze roerige en vooral onzekere tijden voor jullie vind ik het extra vervelend dat we zo ver uit elkaar wonen. Dat we niet even een wijntje kunnen doen, een film kunnen kijken of samen de hort op om je even ergens anders aan te laten denken. Gelukkig heb je allemaal lieve mensen om je heen met wie je dat wel kan, en ben ik slechts een telefoontje of berichtje bij je vandaan.
Geniet van jullie weekendje weg en van elkaar! Maak plezier, geef gul en knuffel iedereen zo vaak als je kan!
Liefs Imre
PS: voor als je even boos bent op de hele wereld – en volgens mij snapt iedereen dat je in deze periode niet altijd optimistisch kan zijn – en lekker wil afreageren:
Soms wil ik overal tegen aanschoppen, wil ik dat ik dingen kon veranderen door te knippen met mijn vingers. Alles, de wereld, mooier kon maken. Maar dat kan ik natuurlijk niet. En dan hoor ik N., van vier jaar oud, voor Sinterklaas wensen dat alle kinderen bloemen krijgen. Ze vraagt niks voor zichzelf, maar uit haar hart zo’n mooi gebaar. Daar kan niets tegen op. Boosheid vervaagd en verdriet maakt langzaam plaats voor vertrouwen. In ieder geval in de toekomst van de twee prachtige meiden die ons leven versieren. En voor wie ik voor altijd hun pake als windvaan wens.
Er was eens een Imre. Imre was gek op lezen, paarden en muziek. Dat combineerde prima. Lezen over paarden met de radio aan, bijvoorbeeld. Of met haar walkman op naar haar verzorgpony fietsen en dan in de wei een boek lezen. Imre had een oude tv op haar kamer, waarmee ze ‘s avonds naar MTV kon kijken. Vroeger, toen MTV nog over muziek ging. Weet je nog? Vier avonden per week zat Imre aan de buis gekluisterd. Want dan kwam MTV’s Most Wanted, met Ray Cokes. ADHD-Ray met zijn karakteristieke kop en enorme grijns, waaraan je in een oogopslag kon zien dat ie grappen uit ging halen met iedereen die in zijn buurt kwam. Imre vond hem hem geweldig! De show was een chaos, Ray’s manier van presenteren open en in your face (letterlijk, want hij klom bijna ín de camera, zo close-up werd hij gefilmd) en met veel contact met de kijkers thuis. En altijd met live-muziek.
Halverwege de jaren 90 verdween MTV in Imre’s woonplaats van de buis, om vervangen te worden door het Nederlandse TMF. Imre en haar vriendinnetje Irene waren boos. Heel boos. Want nu konden ze niet meer naar Most Wanted kijken. Irene vond dat ze actie moesten ondernemen en startte een petitie. Binnen een paar weken hadden ze – mede dankzij een interview bij een lokale radiozender – duizenden handtekeningen verzameld. Er waren meer boze Groningse MTV-kijkers! De stapels handtekeningen – op papier, want in die tijd had je nog geen internet en sociale media – werden tijdens een Officieel Moment overhandigd aan de hoge heren van de kabelmaatschappij en Irene en Imre kregen als dank voor hun moeite allerlei goodies en kaarten voor MTV-feesten in Groningen en Amsterdam. Daar ontmoetten ze allerlei artiesten en VJ’s, maar Ray Cokes was daar niet bij. Hij verdween rond die tijd van de zender en wat er daarna met hem gebeurde wisten Imre en Irene niet.
Maar goed, ik dwaal af. Inmiddels zijn we bijna 20 jaar verder – tering, we worden oud! – en is Ray Cokes weer helemaal in (mijn) beeld! Hij heeft namelijk een boek geschreven over zijn leven, waaronder natuurlijk zijn tijd bij MTV. Het heet (hoe kan het ook anders) ‘My Most Wanted Life: on-screen, off-screen and in-between’ en ligt al een paar weken op mijn nachtkastje! Hij is (nog) verkrijgbaar in een gesigneerde gelimiteerde oplage (ik heb nummer 1274) Met op de voorkant natuurlijk een grijnzende Ray. Een beetje ouder dan vroeger, maar onmiskenbaar de enige echte Ray Cokes.
Het boek leest zoals Ray presenteert: snel. En soms wat hak-op-de-tak en nog steeds open en direct. Met Britse humor en foute grappen. Ik heb er regelmatig om moeten grinniken. En ik kan me heel veel uit zijn tijd bij MTV nog herinneren. Het ene ohja!-moment na het andere! Ik heb op youtube nog wat extra herinneringen opgehaald. Lang leve het digitale tijdperk! Ik zie mezelf nog zitten met mijn eindeloze stapels videobanden en mijn hand op de rec-knop…
Ray heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de ontwikkeling van mijn liefde voor muziek, sarcasme en hak-op-de-takheid. En dat vind ik helemaal niet erg! Op die stiekeme grijns moet ik nog even oefenen.
Zaterdag hebben we een step voor volwassenen (ja, echt waar) opgehaald in Alkmaar. Zondagochtend heb ik meteen mijn eerste rondje van 7 kilometer gereden. Ultra vroeg, omdat ik niemand tegen wilde komen in dit kleine dorp. Natuurlijk kwam ik toch een goede bekende tegen toen ik nog geen kilometer onderweg was, maar wie laat er nou op zondag om 7 uur ‘s morgen de hond uit? Het viel nog bar tegen trouwens, dat steppen. Conclusie: 
Ik ben een deadline junkie. Ik presteer het beste onder tijdsdruk. Geef mij een deadline en ik ben blij! Het liefst eentje in de nabije toekomst, deadlines die nog maanden weg zijn neem ik meestal niet zo serieus. Dan ga ik andere dingen doen tot DE datum in zicht komt, waardoor het uiteindelijk toch weer heel hard werken is om de deadline te halen. Op mijn werk los ik dat op door grote projecten met een einddatum die nog even zal duren op te delen in kleinere projecten met elk hun eigen deadline. En ik haal ze allemaal! Nou ja, bijna dan.
Ik beken: ik voer mijn paard inderdaad beter dan mijzelf. Met Jonas en al zijn ouderdomskwaaltjes was een uitgebalanceerd dieet nodig om hem fit te houden. Uren zat ik op internet te speuren naar supplementen die hem konden ondersteunen. Allemaal zonder chemische rotzooi. Als ik zijn dagelijkse hapje klaarmaakte voelde ik me net een heks die in haar ketel stond te roeren: twee handen muesli zonder onnodige toevoegingen, snufje poeder-met-23-kruiden voor zijn longen, schepje kruidenmix voor soepele gewrichten, scheutje water om het wat te binden en roeren maar! Nu mijn merrie de hele winter ziek is geweest geef ik ook haar het een en ander over haar voer om haar weerstand een extra zetje te geven. De laatste toevoeging is probiotica, om haarspijsvertering na een zware antibioticakuur weer te optimaliseren. En natuurlijk rimpelige appels, slappe wortels en oud brood als ik dat heb liggen.
